Στη σχολή του Ιστορικού Τμήματος του Πανεπιστημίου, η αίθουσα του
αμφιθεάτρου ήταν κατάμεστη από φοιτητές….
-« Καλησπέρα σας. Είμαι η Μελπομένη και η σημερινή διάλεξη έχει θέμα …
« ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ».
Στην Ελλήνων Πολιτεία, δεν γνωρίζουμε τί σημαίνει πόλεμος…Απολαμβάνουμε την ευημερία και την ειρήνη σε όλο τους το μεγαλείο…Μπορεί να ετοιμάζουμε το σώμα μας να είναι πάντα ικανό να ανταπεξέλθει σε κάθε δύσκολη στιγμή και να αμυνθεί για τις Αξίες μας, αλλά δεν έχουμε ιδέα για τη φρικτή κι απόκοσμη αυτή κατάσταση που η αποστασία προκάλεσε στην ανθρωπότητα.
Πριν την Ελλήνων Πολιτεία, δεν υπήρξε γενιά που να μη γνωρίσει το τρομακτικό αυτό θηρίο…Όμως δίκαιο είναι να αφήσω τα ιστορικά στοιχεία της προσωπικής μου έρευνας να μιλήσουν, μιας κι εγώ δεν γνωρίζω όσα θα ειπωθούν από προσωπικά βιώματα, απλώς βρήκα τους ανθρώπους και κατέγραψα τις εμπειρίες τους…
Ας ακούσουμε στο ηχητικό, τον Αγησίλαο από την Κοζάνη, τί μας αποκάλυψε για
την έρευνα μας.
«Ήμουν μικρό παιδί όταν ο πατέρας μου ο Αναστάσης, μου διηγιόταν ξανά και
ξανά τις ιστορίες από τον πόλεμο με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς…
-«Δεν πρέπει να ξεχαστούν αυτές οι μνήμες παιδί μου, να τις θυμάσαι, να τις γράψεις να μην χαθούν ποτέ…Ήμουν 8 χρονών τότε το 1944…εγώ ο μικρότερος, οι δυο αδερφοί μου και οι 3 αδερφές, όλοι μας βοηθούσαμε στις δουλειές του σπιτιού. Τα κορίτσια βοηθούσαν τη μάνα κι εμείς, οι άνδρες τον πατέρα. Ήταν καλοκαίρι, Ιούνης και περιμέναμε τα χρυσόξανθα στάχυα να κιτρινίσουν λίγο ακόμα για να τα θερίσουμε. Είχαμε κάνει χώρο στην αποθήκη κι όλα ήταν έτοιμα, που θα μπει το στάρι για το αλεύρι, το στάρι για τις κότες και το άχυρο για τα ζωντανά. Εκείνο το πρωί, τίποτα δεν προμήνυε τις συμφορές που θα μας έβρισκαν…
Εγώ έπαιζα στην αυλή με τους βόλους μου, η μάνα έψηνε το ψωμί στο φούρνο με
τα ξύλα και η Ευγενία έπλυνε τα ρούχα στη σκάφη…
Ξαφνικά ο Αντρέας, έφτασε τρέχοντας στην εκκλησιά κι άρχισε να χτυπάει την
καμπάνα σαν τρελός…Γερμανοί …έρχονται Γερμανοί…εκδίκηση …κάποιοι σκότωσαν
Γερμανό και τώρα θα μας ξεκάνουν όλους….
Σφίχτηκε η καρδιά μου και μαζεύτηκε σαν κουβάρι…Κοίταξα τη μάνα μου να πάρω
λίγη παρηγοριά, αλλά τραβούσε τα μαλλιά της και φώναζε…
-«τα παιδιά ..τα παιδιά…»
-«πάρε τα παιδιά και τα βόδια και σύρτε στο ποτάμι χαμηλά, κρυφτείτε κι
έρχομαι κι εγώ…ΦΕΥΓΑ….» ούρλιαξε ο πατέρας …
«Τάσο, βγάλε τα πρόβατα, Χρήστο τα βόδια, πάμε στο ποτάμι…»κατάφερε να
αρθρώσει η έρμη η μάνα μου μέσα στην τρομάρα της…
Ξεκινήσαμε όλοι αντάμα, μόνον ο πατέρας είχε μείνει πίσω μα δεν τον έβλεπα…Τον θαύμαζα τον πατέρα μου…Είχε ζήσει στην Πόλη και ήταν μάστορας εκεί, τον άκουγα να τραγουδάει ανατολίτικα και με μάγευε η φωνή του…θα μου μάθαινε κι εμένα να τραγουδάω, έλεγε…
Τρέχοντας σχεδόν, φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στην κοιλάδα, χαμηλά, εκεί που τα δέντρα ήταν τόσο πυκνά και μπορούσαμε να κρυφτούμε…Ανέβηκα πάνω στο δέντρο για να κοιτάζω, μήπως και δω τον πατέρα μου, να τον φωνάξω…τίποτα…κανείς δε φαινόταν.Σε λίγο ήρθαν κοντά μας κι άλλοι από το χωριό…έστησα αυτί να ακούσω τι σιγομουρμούριζαν και με κοίταζαν…
- «έβαλαν φωτιά σε όλο το χωριό, όλα τα σπίτια καίγονται, το σχολειό , η
εκκλησιά…Ντουφέκισαν το Θανάση…»
- « ποιον Θανάση;;;» Ρώτησε η μάνα κι αυτοί έσκυψαν το κεφάλι…
Ο θρήνος της χώθηκε σαν μαχαιριά στο στομάχι μου κι έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμι….
Δεν κατέβηκα από το δέντρο για ώρες …είχα αγκαλιάσει το κλαδί και μόνον
έκλαιγα…
Γυρίσαμε μετά από μέρες στο χωριό…νηστικοί, κουρασμένοι , αμίλητοι με πόδια πληγωμένα και βρήκαμε καμένη γη…Το σπίτι είχε γίνει στάχτη και μόνον η αποθήκη απόμεινε μισή…Βάλαμε τα ζώα μέσα και ξαπλώσαμε κι εμείς μαζί τους.Με κάποιον τρόπο θα θερίζαμε τα στάρια και θα είχαμε λίγο αλεύρι να ζυμώνουμε ψωμί…
Και δεν άκουγες παιδί μου, τίποτα άλλο παρά συζητήσεις για τις κτηνωδίες των Γερμανών σε όλο τον τόπο…Έκαψαν το Κηπουριό στα Γρεβενά και σκότωσαν 35 νέους άντρες μαζί και γυναικόπαιδα ακόμη και μωρά….
Πόσο άκαρδο κι άψυχο κτήνος κάνει ο πόλεμος τον άνθρωπο γιέ μου;;;Τι ήταν αυτός ο παγκόσμιος που έκανε όλον τον πλανήτη να πονάει και να θρηνεί;;;
Να μην έρθουν ξανά τέτοια χρόνια…να μην δείτε ούτε εσύ ούτε και τα παιδιά
σου το φριχτό του πρόσωπο…» έλεγε ο πατέρας μου κλαίγοντας, με καημό μεγάλο…
(συνεχίζεται)
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ
ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ : https://www.artemis-sorras.gr/
Ε.ΣΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΚΟΖΑΝΗΣ : https://www.facebook.com/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%82-%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82-108680240750479/
ΤΗΛ : 2461102433 / 6949611037 / 6977173042
Η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΣΥ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟ
ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ Ε.ΣΥ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΟΛΟ
ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ
ΣΟΥ…
0 Σχόλια